У Сярэднявеччы па ўсёй Заходняй Еўропе людзі палявалі на дзікіх жывёл. У той час дзічына, хоць і была часткай меню сярэднявечнага еўрапейца, рэдка была асноўнай крыніцай харчавання. Паляваннем займаліся прадстаўнікі розных саслоўяў, але ў раннім Сярэднявеччы неабходнасць палявання трансфармавалася ў стылізаваную забаўку для арыстакратыі. Таксама паляванне было важнай арэнай для сацыяльнага ўзаемадзеяння, важнай часткай падрыхтоўкі да вайны, прывілеем і паказчыкам шляхецкасці.
Зброя для палявання была звычайна той жа, што і на вайне: лук са стрэламі ці арбалет, піка ці кап’ё, меч. Пасля ўвядзення ручной агнястрэльнай зброі ў XVI стагоддзі традыцыйнае сярэднявечнае паляванне значна змянілася.
Паляўнічаму таксама патрабаваўся рог для абмену сігналамі з іншымі паляўнічымі. Акрамя таго, паляўнічы залежаў ад дапамогі некаторых свойскіх жывёл. У прыватнасці, тры жывёлы з’яўляліся неабходнымі для сярэднявечнага паляўнічага: конь, ганчак і сокал (або коршак).
Найбольш распаўсюджаным было паляванне на аленя, дзіка, ваўка, мядзведзя, зайца і іншых дзікіх жывёл.